Eerste paar dagen

Dag lieve vrienden en familie,

Zoals beloofd ga ik jullie proberen op de hoogte te houden. Gelukkig heb ik vrij snel een simkaart weten te bemachtigen dus ik denk dat dat goed gaat komen! Ik zal vanaf het begin beginnen.

Afscheid nemen viel dit keer mee (sorry pa en ma); alleen reizen vind ik oprecht super uitdagend en dus ook leuk, alleen zat ik wel een beetje met de veiligheid in mijn buik. We waren super vroeg op het vliegveld (niet door mijn toedoen maar de tijdslimiet van mijn vader omdat hij “mij anders niet af ging zetten” en 1000x had gezegd dat het vliegtuig echt niet op mij ging wachten), typisch. De vlucht zelf was niet bijzonder. Ik kwam rond 20:00 aan op kilimanjaro, een mini vliegveld. Je liep direct naar binnen en kon aansluiten bij een rij “I have visa” of “ I need a visa”. Ik kon bij de “I have visa” rij aansluiten (alweer dankjewel pa). Opvallend was dat deze rij uit alleen maar oude koppels bestond met safaribroeken, klimschoenen, safarihoeden en 1000 papieren. De I need visa rij bestond uit mensen die jengelende kinderen moesten vangen, verveelde tieners en ruziënde. Ook weer typisch.

Ik ging vrij vlot (voor tanzaniaanse begrippen) door de duane. Ik werd opgewacht door een hele grote meneer met mijn naam op een bordje (alweer dankje pa). Juan volgens mij, Juan was een erg lollige tanzaniaan. We moesten een stukje in het pikke donker rijden, zonder lichten, zonder straat-lantarens op een onverharde weg. Ik maakte al een goede start door in de bestuurders kant in te stappen (stuur is rechts…), toen ik ook nog zei dat als ik ook maar 3 meter hoe dan ook in de greppel zou belanden moest hij hard lachen. Een blinde zou net zo goed kunnen rijden op die wegen….

Het hotel stelde niet veel voor. Ik werd opgewacht door een grote dame (Diane) die heel hard moest lachen toen ik mijn naam zei. Ze zei “your father loves you very very much” “He has been calling all the time to make sure everything was arranged and you were safe”. (Oke pa; nu is je controle dwang wel genoeg geweest…) Toen ik zei “I know why, do you know how much money it costs to ship a dead body back to the Netherlands if I get lost?” Diane trok wat wit weg (voor zover dat kan), ik denk dat mijn slechte westerse humor niet zo goed werd begrepen, gelukkig vond ik mijzelf wel lollig. Op mijn kamer in het hoekje, staand op een tafel, heb ik even wifi weten te bemachtigen en de familie geinformeerd dat ik veilig was; snel slapen, want morgen weer een lange dag.

De eerste nacht was slecht, weinig geslapen en de wekker ging weer op 6:30. Hoopgevend trok ik de gordijnen open om de kilimanjaro te zien, helaas was mijn enige uitzicht de achterkant van een schuur…. Snelsnelsnel een boterham naar binnen en toen stond Juan alweer te wachten. Onderweg hebben we gekletst en heeft hij mij wat over de lokale bevolking verteld.

Eenmaal bij het vliegveld aangekomen kon ik vrij snel er doorheen. Totdat ik rustig mijn boekje zat te lezen en door de duane werd gevraagd “are you Lilian?” toen ik ja zei vroeg de meneer of ik mee wilde komen. “Is something wrong?” “Yes mam, your luggage, we need you to open it”. Ik vroeg beleefd of ik mijn vlcuth ging missen; dit zou niet gebeuren vertelde hij. Ik mocht ergens achterin een kamertje komen waar mijn bagage lag. Ik wist al wat het was: ik heb meerdere metalen eendenbekken (voor vaginaal onderzoek), een laryngoscoop en een otoscoop mee. De duanier zat met de eendenbek in zijn handen en vroeg wat het was, ik legde het vriendelijk uit. Toen het kwartje viel keek hij wat verschrikt en gooide het spontaan terug, zijn vrouwelijke collega moest hard lachen en ik mocht weer door het vliegtuig in.

Eenmaal in Mwanza aangekomen pakte ik mijn koffers om te wachten op mijn pick-up. Helaas na een half uur was er nog niemand te bekennen waarna ik Fred Chacha opbelde (mijn gastheer). De chauffeur was helaas niet goed geïnformeerd… Ook had ik nog geen simkaart en geen wifi; fred as alleen via de app bereikbaar. Ergens in een hoekje heb ik wifi weten te scoren door mij aan te melden met de mail (nu niet hopen op afrikaanse porno of scams op de mail…). Ook begon mijn batterij op te raken (top lil, al dat appen/instagrammen en facebooken op de airport, doos.) Na een uur kwam mijn chauffeur, hij zou mij naar de bus brengen. Eerst zouden we naar de stad gaan om een simkaart en cash te regelen. We zijn door heel mwanza gereden (waar ik van Juan heel veel goeds over had gehoord). Helaas viel het mij erg tegen. Heel veel mensen op straat, veel vervuiling, veel armoede, veel hangjongeren, plastic en halsgebouwde huizen. De schoonheid van de natuur was er niet te bekennen. Blanken ook niet. Al lopend door de stad word je dan ook aardig aangestaard, gelukkig is iedereen wel erg vriendelijk. Al vrij snel vonden we een telefoonzaak; fred belde de chauffeur op, ik leverde mijn telefoon in, moest op de foto (geen idee wat ze daarmee gaan doen… “kijk westerse vrouwen kopen hier ook simkaarten”?) en binnen enkele minuten had ik een tanzaniaanse nummer, 3G en 10% batterij; fuck, 10%.


Op naar de bus. De chauffeur zette mij af op het busstation; het krioelde van de lokalen, koopjes-lui, honden en bussen. Uiteraard werd ik met grote ogen aangekeken. De chauffeur vond de bus en zei dat hij een comfortabele stoel voor mij zou regelen. In de auto pakte ik het geld (zodat niet iedereen zag hoeveel ik had en waar mijn portemonnee was) en hij regelde mijn kaartje. Nogal beschamend werd in pontificaal voorin de bus geplaatst, tussen een hele grote meneer en wat jongere dame in, alle ogen op mij gericht. Mijn tas ging tussen mijn benen wat resulteerde dat mijn benen in mijn nek gingen; gelukkig ben ik lenig, maar 4 uur comfortabel zitten is anders; maar goed, ik zat. Al vrij snel bleek dat niemand engels kon in deze lokale bus, niemand wist waar ik eruit moest en dat mijn batterij 4% was. Ik appte snel Fred, die zei dat hij in Parijs was en ik via zijn zus (Grace) moest appen hoe en waar ik was.

In Tarime, 4 uur verderop, zou ik eruit moeten en zou ik opgewacht worden. Toen ik rondvroeg naar Tarime werd ik alleen maar vriendelijk toegelachten en werd er in het Zwahili teruggesproken, 3% batterij. Ik pakte snel mijn google maps, googled Tarime en schatte in dat het de eerst volgende grote dorp zou zijn, ik er ongeveer nog 2uur 52 minuren over zou doen, appte grace dat ik er 16:42 zou zijn en zei dat ik de enige blanke vrouw in een roze bus achter de bestuurder was en of de chauffeur (die mij van Tarime naar Shirati zou brengen) mij eruit wilde vissen. 2% (verdomme Lilian) en telefoon snel uit. Onderweg reed de chauffeur als een idioot, reden we een geit dood, over onverharde wegen en werd er op de televisie ongepaste rap muziek gedraaid waarbij er veel blote blanke vrouwen in voorkwamen (geweldig). Naemi (het meisje naast mij) kwam een beetje los en ze wees mij in swahili af en toe was aan en we kletsten wat. Rond 16:30 deed ik mijn telefoon aan, we waren er bijna. Ik appte grace en hoopte op zegen.

Gelukkig zag ik een bordje “Tarime” en tikte ik de chauffeur aan en wees ik dat we moesten stoppen. We stopten in een overvolle bushalte, er stonden wel 100 mensen waarvan 30 voor de bus deur, ik kroop eruit en keek heel snel rond. Al vrij snel kwam een meneer naar mij toe en zei “I am bringing you to Shirati”. Ik vroeg wie hij was en hoe hij bij mij kwam, hij vertelde via Grace en Fred chacha waarna ik gerustgesteld was en snel mijn koffer viste.

Na een autorit van 1,5 uur kwamen we aan in Shirati. Shirati zelf is een dorp van 400,000 inwoners met dus 1 ziekenhuis. De omgeving is vrij tropisch; het is super groen, veel plantages en ook gebergten. De huizen zijn voornamelijk van steen, maar ook sommigen kleien hutjes en vooral veel armoede. Iedereen is op straat aangezien maar zeer weinig van de Tanzanianen werk hebben. Het huis waar ik in verblijf is dus van fred chacha, het is een ‘normaal’ huis; ik slaap op een kamer met de zus van Fred chacha (Grace) en Rita (een vriendin van Grace). Mijn bed bestaat uit drie matrassen op elkaar gestapeld (princes op het erwt) en een klamboe met gaten. Er is een douche(!!) met koud water en drie straaltjes; maar ik kan dus douchen. Verder wordt er voor ontbijt, lunch en avondeten gezorgd.

Als huisgenoten heb ik momenteel een mannelijke verpleegkundig, een semi-arts uit Maastricht en een farmacie student en een professor binnen de farmacie. Op de eerste avond zijn we met z’n allen “uit’ gegaan; dit houdt in naar een hotel waar een bar is en daar biertjes bestellen. De tanzanianen waren met 6 (Grace, Frankie (broer van Fred), een neef en nicht, een kennis en Rita). Met z’n allen gepropt in een auto over de Dakar weg naar het hotel.

Vrijdag heb ik mij een beetje gesetteld overdag en ben ik met Frankie naar de lokale markt gegaan om boodschappen te doen. Helaas brak de auto (natuurlijk) en hebben we 1,5 uur moeten wachten. ’s Avonds hebben we een BBQ gehouden en was natuurlijk de hele familie weer aanwezig. Met een biertje in de hand heb ik Afrikaans leren dansen en hebben we het goed laat gemaakt. Dr Chirangi (de hoofdarts van het ziekenhuis waar ik maandag begin) sloot ook aan, wat ook erg gezellig was.

Vandaag(zaterdag) hebben we met alle “Mzungu” (blanken) een tocht van +-20km gemaakt; we zijn door de dorpjes heen gelopen naar twee hoge bergen om helemaal omhoog te klimmen; goed warm maar erg leuk. Uiteraard, wanneer je verder de echte “dorpjes” in gaat (kleien hutjes met stro daken) kijkt iedereen steeds gekker op, iedereen nodigt je uit zijn hut in, zwaait en is ontzettend vriendelijk.

Maandag ga ik echt beginnen met coschap lopen, dus ik ben benieuwd!

Nou volgens mij was het verhaal wel lang genoeg zo. Ik weet niet of de volgende keren even uitgebreid zullen zijn maar we zullen zien!

Liefs, Lilian.